MEDIATIEF MOMENT MEDIATIEF MOMENT
Geplaatst 25 mei 2020

Pinksteren

Vuur en duif
Er zijn twee belangrijke symbolen voor Pinksteren.
Ze zijn te herkennen in het logo van de Protestantse Kerk in Nederland en ook in veel logo’s van plaatselijke kerken.
Het zijn het vuur en de duif.

Het vuur
Het vuur is verbonden met Pinksteren door het verhaal uit Handelingen waar er vlammetjes op de hoofden van de leerlingen verschenen. (Hand. 2 :3 ‘Er verschenen aan hen een soort vlammen, die zich als vuurtongen verspreidden en zich op ieder van hen neerzetten’)
Vuur.
Het vuur geeft warmte, het geeft licht. Vuur kan worden omgezet in energie. Vuur kan een bron van gezelligheid zijn. Je zit met mensen rond het kampvuur, kijkt in de vlammen, zingt en vertelt elkaar verhalen bij het vuur.
Maar vuur heeft ook een heel andere kant. Vuur verbrandt, verteert, vernietigt. Vuur laat zich slecht beheersen en leiden. Je kunt je er lelijk aan verbranden.
Wanneer ik naar vuur kijk, dan zie ik de vlammen alle kanten opschieten, dan zie de tongen van vuur zich verdelen.
Dan wordt het voor mij al snel het beeld van de kerk, die tot op het bot verdeeld is en telkens weer opnieuw verdeeld. Een alles in vuur en vlam zettende kracht, brandwonden veroorzakend, niet meer dan een hoopje as achterlatend.

De Duif
Nee, geef mij maar de duif als symbool voor de Heilige Geest, als inspirerende kracht van de geloofsgemeenschap.
Als je zo een duif in de tuin ziet waggelen kun je je nauwelijks voorstellen dat het beest kan vliegen. De duif oogt weinig elegant en lijkt een makkelijke prooi voor roofdieren.





Toch is dit alles bedrieglijk. Eenmaal los van de grond zijn het snelle vliegers, die grote afstanden kunnen afleggen.
Dan bedoel ik natuurlijk niet de duiven die door ons mensen gevoerd worden en aan een vorm van obesitas zijn gaan leiden.
Wel de duiven die al heel vroeg zijn ontdekt als postduiven.
Sinds ik de schitterende roman ‘Een duif en een jongen’ van de Israëlische schrijver Meïr Shalev heb gelezen, heb ik een grote sympathie voor duiven.
Duiven die met een enorme snelheid kunnen vliegen en grote afstanden kunnen afleggen.
 
Als ik nu mag kiezen tussen het vuur en de duif als symbool voor de Heilige Geest, voor Pinksteren kies ik voor de duif.
En is het dan niet mooi dat de duif ook nog muzikaal is? Paus Gregorius I de Grote (540 – 604) wordt soms afgebeeld met een duif op zijn schouder – de heilige Geest – die hem de gregoriaanse gezangen influistert. Volgens een legende uit de achtste of negende eeuw zou hij al deze gezangen hebben gecomponeerd, geïnspireerd door de heilige Geest.




De kerkduif
De kerk van de eeuwen, gedreven door de Heilige Geest, gesymboliseerd door de duif.
Vaak traag, een beetje heen en weer waggelend, niet vooruit te branden, als je de kerkduif -zo noem ik hem maar - ziet, dan denk je dat het een willige prooi is voor kwade machten en dus geen lang leven is beschoren.
Maar plotseling, als je er bijna niet meer in gelooft, vliegt de kerkduif op om een enorme afstand af te leggen, handig gebruik makend van de thermiek.
En nog belangrijker: hij is in staat om een boodschap over te brengen, desnoods over grote afstanden, naar steden, dorpen en onherbergzame gebieden.
Hij brengt een blijde boodschap in de alle hoeken van de wereld.
Wat een pracht beest, wat een kracht én wat een geweldig kompas.
Ga maar na: Hoe wist de duif  dat de ark zijn thuis was? Hoe wist de duif terug te keren terwijl de ark al dobberend van positie veranderde?
Laat de kerkduif maar scharrelen, ik weet dat hij ver kan vliegen en het evangelie kan brengen.
En hij/zij brengt vrede.

Ik kies voor de duif!

Ds. Guus A.V. Fröberg
;
terug